En hiermee geef ik meteen mijn gevoel weer van de eerste week: de ene indruk na de andere heeft mij soms een beetje overvallen. Het ene moment loop je door de kou te vloeken omdat het restaurant dat in de reisgids stond gesloten is en het eerstvolgende dat je hebt opgezocht meer dan een kilometer weg is. Maar nog geen halfuur later geniet je van heerlijke dumplings in honderd verschillende smaken voor geen geld en ben je de kou instant vergeten. Dat is Beijing momenteel voor mij. Gelukkig kunnen we na dit soort rollercoasters altijd thuiskomen in ons heel gerieflijk appartement.
Voor wie niet zo goed weet waar dit allemaal rond draait: Sofie en ik zitten in ons laatste jaar geneeskunde en na het volgen van een hele lessenreeks inclusief paper en examen kregen we de kans om op 'overzeese stage' te gaan. We kozen voor China, benieuwd naar een hele andere wereld, aan de andere kant van de aardbol. En wees gerust, dat is wat we kregen.
Via airbnb vonden we een klein appartementje (ja, we delen een bed). Dat was geen slecht plan, want we zitten hier echt op ons gemak, niet te ver van het ziekenhuis en Zhaohui, onze verhuurder, is steeds bereikbaar voor al onze kleine en grote problemen.
Stage doen we in het Tongren-ziekenhuis, waar ze gespecialiseerd zijn in neus-keel-oor en oogheelkunde, maar we begonnen op TCM, Traditional Chinese Medicine. (Hierover later ongetwijfeld meer)
We werden hier heel warm en hartelijk ontvangen. Op de eerste dag in het ziekenhuis, met rondleiding en speciaal voor ons, in het engels gemaakte, powerpointprestentaties. Ze vinden het heel speciaal dat wij, Europeanen, van zo ver en van zo'n goed land (waar ze allemaal zelf willen zijn) naar hen willen komen om hier te leren. Ook de studenten verwelkomden ons in hun gebouw. Daar vielen we wel wat omver van de materialen die ze ter beschikking hebben. Een enorm gamma aan poppen om werkelijk elke medische skill op te oefenen, daar kunnen wij alleen maar van dromen. Of misschien vinden we oefenen op elkaar en simulatiepatiënten (zoals het aan de UGent gebeurt) net iets echter.
Maar wij waren niet degenen die het meest verbaasd waren. Toen we na de rondleiding samengezet werden met 18 Chinese studenten viel menig mondje open en waren echt alle ogen op ons gericht. Na een wederzijdse introductie in elkaars gezondheidszorgsysteem was het tijd voor een informele babbel. We werden in twee groepen gezet en elk bestookt met vragen. Toen we vragen terugstelden waren sommigen zo onder de indruk dat ze niet konden antwoorden.
Het is een heel gek gevoel om zo speciaal te zijn, zo bekeken te worden - ook in het ziekenhuis draaien alle hoofden in onze richting als we ergens passeren. Maar stiekem is het wel een leuk gevoel, zeker na al die maanden op het krukje naast de Belgische dokters, die vaak in de verste verte niet geïnteresseerd waren.
Een laatste stukje over de toch wel gekste ervaring tot nu toe. Vorige week vrijdag mochten we de namiddag stage laten vallen. De universiteit organiseerde namelijk haar jaarlijkse singing competition. Het valt absoluut niet te beschrijven in tekst, zelfs niet in foto's. Maar voor mij leek het het meest op een mini Eurovisiesongfestival (misschien ook omdat ik er geen knijt van verstond). Van elke klas mocht de winnaar van de voorrondes een lied brengen op het podium, ondersteund door blinkende kostuums, levensgrote films op de achtergrond en om ter gekste dansers en danseressen. Af en toe keken we naar elkaar, ons afvragend wat er aan het gebeuren was. Zekers als er weer eentje van de toon afweek, tot op het moment dat ik zelfs dacht dat vals hier toch een andere definitie moet hebben.
We waren echt niks geweest zonder de twee studenten die ons kwamen flankeren, nadat ze ons op de beste plaatsen hadden gezet en van drinken hadden voorzien. Het leek alsof het voor hen een veel groter plezier was om bij ons te komen zitten dan naar de show zelf te kijken. Maar wij maalden daar niet om, een persoonlijke tolk kan geen kwaad als je naar het Chinese Eurovisiesongfestival kijkt.
Ik kijk er enorm naar uit om nog meer van Beijing te ontdekken en ben benieuwd of ik hier met meer vragen of meer antwoorden zal vertrekken over ondertussen nog maar 8 weken!
Maar wij waren niet degenen die het meest verbaasd waren. Toen we na de rondleiding samengezet werden met 18 Chinese studenten viel menig mondje open en waren echt alle ogen op ons gericht. Na een wederzijdse introductie in elkaars gezondheidszorgsysteem was het tijd voor een informele babbel. We werden in twee groepen gezet en elk bestookt met vragen. Toen we vragen terugstelden waren sommigen zo onder de indruk dat ze niet konden antwoorden.
Het is een heel gek gevoel om zo speciaal te zijn, zo bekeken te worden - ook in het ziekenhuis draaien alle hoofden in onze richting als we ergens passeren. Maar stiekem is het wel een leuk gevoel, zeker na al die maanden op het krukje naast de Belgische dokters, die vaak in de verste verte niet geïnteresseerd waren.
Een laatste stukje over de toch wel gekste ervaring tot nu toe. Vorige week vrijdag mochten we de namiddag stage laten vallen. De universiteit organiseerde namelijk haar jaarlijkse singing competition. Het valt absoluut niet te beschrijven in tekst, zelfs niet in foto's. Maar voor mij leek het het meest op een mini Eurovisiesongfestival (misschien ook omdat ik er geen knijt van verstond). Van elke klas mocht de winnaar van de voorrondes een lied brengen op het podium, ondersteund door blinkende kostuums, levensgrote films op de achtergrond en om ter gekste dansers en danseressen. Af en toe keken we naar elkaar, ons afvragend wat er aan het gebeuren was. Zekers als er weer eentje van de toon afweek, tot op het moment dat ik zelfs dacht dat vals hier toch een andere definitie moet hebben.
We waren echt niks geweest zonder de twee studenten die ons kwamen flankeren, nadat ze ons op de beste plaatsen hadden gezet en van drinken hadden voorzien. Het leek alsof het voor hen een veel groter plezier was om bij ons te komen zitten dan naar de show zelf te kijken. Maar wij maalden daar niet om, een persoonlijke tolk kan geen kwaad als je naar het Chinese Eurovisiesongfestival kijkt.
Ik kijk er enorm naar uit om nog meer van Beijing te ontdekken en ben benieuwd of ik hier met meer vragen of meer antwoorden zal vertrekken over ondertussen nog maar 8 weken!
Voor hongerige lezers, ik las onlangs deze artikels, misschien vinden jullie ze wel interessant:
Over China en het klimaat
Over China en het klimaat
Over de chinezen en hun smartphone (PS: het is echt waar! Tijdens de singing competition kon je live berichtjes sturen naar een enorm scherm dat naast het podium hing. Ik heb ook WeChat, alleen kan ik er niet zo veel mee doen als hen, want alles is uiteraard in het Chinees, maar als ze mijn helpen lukt het wel)
Voila, ik kan nog honderduit schrijven, maar denk dat het nu al een lang stuk is. Reageer gerust, laat weten waar je nog iets over wil horen, ...
Sofie zal zeker ook eens een stukje schrijven.
