En toen gingen we naar Shanghai, of ook niet?

De trein missen in België is vervelend.
De maanden voor mijn vertrek heb ik af en toe eens gefoeterd op de Antwerpse trams of de Oudenaardse dokters die soms net iets te traag waren naar mijn goesting.

De trein missen in Beijing is nog net iets anders.
Als je in een stad ben die je ondertussen al een beetje kent, maar nog net niet goed genoeg...
Als je huisbaas blijkbaar veel slechter op de hoogte is van de baan dan jezelf... En hij woont in Beijing!!!
Als hij bij het verkeerd rijden midden de autosnelweg stopt om even na te denken waarheen...
Als hij de borden boven zijn hoofd niet lezen wil...
Als er voor het hele station een lang hek staat waar je niet over of onder kan...
Als je niet gewoon je gopass kan invullen op de trein maar je tickets nog moet oppikken...
Als er een paspoort controle is...
Als al je bagage door de scanner moet (en je teveel zakken mee hebt uiteraard)...
Als je vervolgens nog eens gefouilleerd moet worden...
Als alle aanwijzingen in het station in het Chinees zijn...
Als je longen leeggeperst zijn door het blijven lopen (en zou ik nu toch een soort inspanningsastma krijgen van die luchtvervuiling?)...
... dan zou je trein missen in Beijing echt vreselijk zijn.
Het perron was leeg, de massa mensen die altijd staat te wachten was weg, maar de trein was er nog. En wij? Wij vieren Nieuwjaar in Shanghai. Waar anders?!
15 uur om te bekomen.
Groeten van het schattige koppeltje dat met ons het compartimentje deelt.

Lalala, wat is het?

Omdat beelden soms meer zeggen dan woorden. 
Omdat wat we hier soms tegenkomen we echt niet kunnen uitleggen. 
Omdat kijken soms leuker is dan lezen. 

Wil je de oplossing weten? Laat een reactie achter, we doen ons best om het uit te leggen.

Op weg, naar een ander China?

Sinds vrijdagavond zijn we vertrokken op onze 'grote reis'. Net zoals onze collega's in België mogen we genieten van een weekje verlof. We besloten om een trip te maken langs drie steden met als einddoel het terracotta leger in Xi'an. De niet oncomfortabele nachttrein (met bedjes) bracht ons tot in Datong. Na nog even bij te slapen in het hostel - de receptionist had om 6.30 nog niet veel zin om ons in te checken en wees ons prompt een kamer toe waar we verplicht in bed kropen -  trokken we de stad in. Met een dubbeldekker reden we naar de Yungang grotten. Onderweg merken we al snel dat de bijnaam van de stad, "de stad van de kool" geen fabeltje is. We passeerden grote fabrieken en alles ziet er wat grauw en donker uit. We genoten wel van de indrukwekkende beelden gehakt uit de rotsen. Daarna trokken we naar het stadscentrum om een hapje te eten. Hier eerder vergane glorie: kapotte straatstenen, afbrokkelende muren, gebroken ruiten, afval in heel wat hoeken en afgeleefde winkels. In de Lonely Planet vinden we een restaurant en de titel van onze reisgids is op zijn plaats want er is geen kat - eigenlijk komen we amper iemand tegen overal waar we komen. Het personeel spreekt geen woord Engels, maar met veel geduld van beide kanten, gebarentaal en één slimme serveuse met vertaalapp slagen we er in een lekkere hot pot te versieren. Dat is trouwens de lokale winterspecialiteit: je krijgt een pot kokende bouillon waarin je fijngesneden vleesjes en groenten kookt, heerlijk en gezellig.

Op dag twee heeft Simon van het hostel voor ons een taxi geregeld die ons 70 km naar het zuiden brengt om twee andere wondertjes te bezichtigen. Het hangende klooster en de houten pagode uit de 11e eeuw zijn beiden bijzondere stukjes architectuur waar we weer van verbaasd zijn. Onderweg passeren we zeker 1000 camions, allen volgeladen met steenkool. Ze staan stil in de file. Gelukkig gebruikt onze chauffeur de rijstrook van de tegenliggers en moeten wij niet stilstaan. Verder nog talloze identieke appartementsblokken zoals je ze voor je ziet als je aan het communisme denkt. Maar wel met zonneboilers op het dak. Ook wat kleinere huisjes die er ook maar triestig uit zien. Uit pure noodzaak eten we lunch in de KFC en berekenen we dat met wat we per persoon aan de taxichauffeur betalen hij hier nog niet één keer met zijn gezin kan komen eten. We kunnen dus alleen maar concluderen dat de Chinezen die hier op hun smartphone zitten te tokkelen niet tot dezelfde klasse behoren als de taxichauffeur en vele anderen in zijn stad. Al heeft hij ook wel een smartphone hoor, zonder ben je nu eenmaal geen Chinees. Voor het avondmaal gaan we naar het restaurant op nr. 1 van TripAdvisor, geprezen om zijn prachtige interieur (en lekkere dumplings). We vinden dan ook een tot in de details afgewerkt nep traditioneel restaurant. In België zouden we ons er nooit op ons gemak voelen, maar hier genieten we van onze dumplings en yoghurt in een glas, voor een heel deftige prijs.

Op dag drie blijkt dat we alle belangrijke bezienswaardigheden gezien hebben en belanden we in het ommuurde stadscentrum. Er is nog een 'echt' boeddhistisch klooster. Alles werd echter in 2008 gerestaureerd en ziet er nogal gepolijst uit. Als we een tempel binnen gaan zijn onze voetafdrukken snel zichtbaar op de blinkende zwarte vloer, maar even snel weer uitgewist door een overijverige bewaakster die die dag waarschijnlijk voor het eerst toeristen ziet. Een toren biedt uitzicht over de stad en wat meer overzicht voor ons. In de verte: ontelbare skyscrapers, Datong telt dan ook een bevolking dertien keer groter dan die van Gent. In het centrum: een mix van propere gerestaureerde huizen, tempels en winkels met ertussen grote stukken vervallen stad,  afgezet met panelen, want er wordt gewerkt. Ze zijn hier namelijk alles aan het herbouwen leert Simon ons. Blinkende tempels en huizen die er moeten uitzien alsof ze stammen uit de tijd van de keizers en de keizerinnen. Wij zijn er niet zo'n fan van, maar de overheid hoopt de toeristen van heinde en verre wel te lokken. En dan hebben we nog niet met de gemiddelde mr. Wang of Li gesproken die zijn huisje in het centrum moest verlaten voor dit project.
We proberen nog wat te shoppen, maar de winkels zijn teleurstellend ouderwets en na de muur der negen draken hebben we letterlijk alles gezien. Tijd voor iets anders, de trein opnieuw op naar Pingyao, wat het gezelligste stadje van China zou moeten zijn.

Conclusie: een heel ander China, we snappen nog niet alles en dat zal ook niet gebeuren, maar we vinden het nog steeds de max om op ontdekking te gaan. Al mag het af en toe wat warmer zijn, dat zouden onze voetjes wel weten te appreciëren! 

Oost, West, thuis best?

Er gebeuren hier alle dagen zo ontzettend veel dingen dat het onmogelijk is om jullie overal van op de hoogte te houden. Maar graag schrijf ik over twee activiteiten die we dit weekend deden, omdat ze toch zo tekenend zijn voor China, voor Beijing.

Vrijdag moesten we niet in het ziekenhuis zijn, dus was er op donderdagavond tijd om eens uit te gaan. Op de televisieschermen in de bus hadden we reclame gezien over de "Beijing Strasbourg Christmas market". De website beloofde authentieke stalletjes met enkel Europese producten. Dat klonk veelbelovend, want na drie weken Chinees eten kon zo een lekker pannekoekske, jeneverke of glühweintje er wel in dachten we. Toen we aankwamen werden we meteen overvallen door een zee aan flashy lichttapijten in wit en roze, alsook bomen gemaakt van gelijkaardige LED-lichtjes. Het jaarlijkse lichtfestival bleek hier ook door te gaan tussen de kerstmarkt. Maar het was toch niet echt te vergelijken met dat uit onze stad.
De typische stalletjes kwamen in zicht en we bleven hoopvol. Het eerste was echter gevuld met de Chinese specialiteiten die we hier overal op straat vinden: zoete worstjes, gefrituurde inktvis en geglazuurde dadels op een stokje. Alsook het tweede, derde, vierde en vijfde. We begonnen de moed te verliezen, maar om de hoek wachtte iets fenomenaals. Drie Chinezen op een 'Europese' kerstmarkt in hun hutje, verkleed als Mexicaan. Inclusief sombrero, die ze duidelijk ergens gratis op de kop hadden getikt, want de reclame van Grand Marnier hadden ze er niet afgehaald. We moesten eerst een minuutje bekomen van het beeld, maar daarna bestelden we toch een taco, en dat het smaakte met zo van die verse avocado. Verder nog veel Chinees eten, een Canadees die maple syrup verkocht en een Nieuw-Zeelander kampeermateriaal. Oh ja, ook nog 'Churros' of een voorgebakken stukje deeg dat nog eens verwarmd werd in het frietvet zonder! chocoladesaus. Iets gelukkiger werd ik van het bordje 'gluhwein' dat verderop stond, ook al verstond de Chinees mij in de verste verte niet als ik met mijn mooiste Duitse accent de bestelling plaatste. Ik probeerde dan maar met wijzen, maar daar kreeg ik ook weer spijt van want het ding smaakte naar, godja, waar smaakte het naar, alleszins niet naar glühwein. Verder nog veel Chinese beeldjes, juwelen, mutsen, handtassen en thee. En een stalletje uit Frankrijk. Met van die pannekoeken gebakken op een grote ronde schijf en wafels in een echt wafelijzer, met Nutella! Dit kon niet misgaan. Echter. We hadden al gemerkt dat er overal een bordje stond met een QR code om te betalen via WeChat (voor de iets oudere lezer, dat is een app op uwe smartphone, die gsm met zijn groot scherm). Aangezien ik geen bankkaart heb gekoppeld aan mijn WeChat account redelijk onmogelijk. Maar aan de andere stalletjes hadden ze meestal wel ergens wat wisselgeld zitten en deden ze niet te moeilijk toen we onze briefjes bovenhaalden. Maar deze pannekoekendame weigerde ons te helpen. En nee is nee voor een Chinees dus stonden we wat beteuterd te kijken naar het lekkers, onze portefeuille hoe dik of hoe dun ook, niks waard. Gelukkig is de gemiddelde Chinees net iets behulpzamer en na even zoeken vonden we een Engelssprekend exemplaar die zelfs ons briefjes niet wou aanvaarden nadat hij voor ons had betaald. Zouden ze hier echt geen cash geld meer op zak houden? Maakte ons niet zoveel meer uit, we hadden onze wafel en dat hij goed was!

Op zaterdag gingen we eindelijk de stad eens uit. Gedaan met megabuildings, files en smog. De Muur stond hoog op onze verlanglijst en in plaats van het toeristische Badaling met volledig gerestaureerde muur, kabellift en toeristische stalletjes gingen we voor the real thing. Een tour georganiseerd door een kleine half-belgische organisatie die ons naar een afgelegen stuk bracht. We vertrokken met drie andere toeristen en twee Chinese gidsen voor een rit van twee uur in onze minibus. John (het is hier de gewoonte om een Engelse naam te kiezen als je originele niet verstaanbaar is voor de ander. Ik koos Kate, het bleek nog te moeilijk want soms ben ik 'Cake') weidde ons vol vuur in in de geschiedenis van de muur en was overduidelijk trots op zijn streek. "You must not go to Shanghai, there is nothing, only the sea and it is not nice. In Beijing you can just reach the mountains with one hour drive, that's so wonderful." Na de lunch bij de lokale boer trokken we de vallei in. Al snel kwamen we aan bij de muur. Of wat er van overblijft. Sinds de muur niet meer gebruikt wordt hebben de boeren er gebruik van gemaakt om er hun huizen mee te bouwen. Het stelde dus niet veel meer voor dan een hoop stenen die we moesten beklimmen. En steil! De muur is namelijk gebouwd van top naar top, niet kronkelend en geleidelijk stijgend zoals je anders een bergpad bewandelt. Bovendien was de sneeuw van drie weken geleden blijven liggen en op sommige plaatsen ijs geworden, het was dus lekker uitdagend, maar des te meer genoten we van de uitzichten eenmaal een wachttoren bereikt was. De afdalingen waren bij momenten nog steiler dan de beklimmingen waardoor er soms niks anders op zat dan naar beneden te glijden. Het tweede stuk was wel gerestaureerd, dus konden we er iets meer genieten van de uitzichten. We kregen echter weinig tijd om te rusten. Ik denk dat dat iets typisch Chinees is zo altijd maar doordoen, maar dat was best want bij zonsondergang gingen we van de muur en moesten we nog een uurtje doorstappen tot aan de bus. Het was dus al erg donker toen we terug naar huis reden, maar we waren intens gelukkig want dit was toch wel een van de topervaringen tot nu toe.

Waarom heb ik deze twee verhalen gekozen om te beschrijven denk je misschien, of ook niet? Wel, ze zijn het perfecte voorbeeld van de tweestrijd hier tussen Oost en West. Van hoe ze terecht trots (zouden moeten) zijn op hun rijke tradities en cultuur. En hoe ze tegelijk zo hard hunkeren naar het Westen en die cultuur overnemen, soms klakkeloos, maar veel vaker door er een gekke Chinese draai aan te geven die voor ons heel vreemd overkomt of net onmogelijk hilarisch is. Nog enkele voorbeeldjes.

Zo hebben ze hier hun eigen prachtig nieuwjaarsfeest maar hangen alle shopping malls vol met super kitsch kerstversiering en zijn we de jingle bells kotsbeu.

Zo hebben ze zelf lekkere gevulde pannekoeken maar maken ze pizza met Chinese kruiden en zoete worstjes.

Zo spuwen ze duchtig op de grond overal op straat, maar draagt iedereen in een restaurant een mondmasker om het eten niet te besmetten.

Zo is de Peking eend hier heerlijk maar zijn er overal KFC's die kippennuggets verkopen met een vadsig Chinees sausje.

Zo hebben ze hier typische, net iets minder lekkere Chinese koekjes, maar is er op elke hoek van de straat een bakkerij die geglazuurde taarten maakt die zo vol kleurstoffen zitten dat ze er voor ons helemaal niet meer smakelijk uit zien.

En zo hebben ze prachtige zijden kleren, maar koopt iedereen Zara of Only of H&M, in onze ogen zwaar overprijsd.

Tot zo ver voor vandaag. Vrijdag vertrekken we op reis. Met de trein naar Datong, Pingyao en Xi'an. We zien nog wel of we er tijd vinden voor een blogje. Reistips mogen altijd opgestuurd worden. Alvast een vrolijk kerstfeest iedereen!

Een dag in Beijing

Opstaan.
Door de ruit kijken en zien dat de smog op één dag van hoogste piek ooit tot bijna nul is gezakt.
Besluiten dat het een ideale dag is om omhoog te klimmen en uitzichten te bewonderen.
Nog snel van schoenen wisselen voor dat doel.
Ietsje vroeger stoppen met stage.
Je met de metro en fiets naar het park haasten.
Voor tweemaal twee yuan (een scheet in een fles) een ticketje kopen.
De zon al laag aan de hemel zien staan.
Langs de tempels naar boven lopen.
Omver geblazen worden op de top, letterlijk en figuurlijk.
Met de selfiestick pogingen doen om foto's te nemen van het prachtige uitzicht en jezelf.
Zwaar falen.
Geen acht meer nemen op de Chinezen die naar je staan te staren.
Nog wat pogingen ondernemen.
Opmerken dat er een Chinese niet alleen staart maar ook fotografeert.
Zien dat de lens van de camera minstens een halve meter lang is.
De Chinees aanspreken.
Nu bijna echt omver vallen van de prachtige spontane foto's die ze heeft gemaakt.
Heel hard vloeken dat de Chinese geen Engels kan.
Nog meer dat je zelf geen Chinees kan.
Die foto's willen!!!!!
Op een geniaal plan komen.
De WeChat knop op je gsm tonen.
De Chinese toevoegen!
Niet beseffen dat ze plots verdwenen is.
Gelukzalig de berg afdalen.
Wachten op een bericht.
Met de metro naar huis gaan.
Wachten op een bericht
Al je vingernagels afbijten.
Wachten op een bericht.
Bijna opgeven.
Een gat in de lucht springen als je gsm trilt.

Just another day in Beijing

Een stukje over TCM

Na de welkomstceremonie op onze eerste dag begon ik twee weken geleden op de TCM-afdeling, heel nieuwsgierig naar wat me te wachten stond. Ik ken acupunctuur wel een beetje als concept maar met de andere aspecten van traditionele Chinese geneeskunde was ik nog niet echt in aanraking gekomen. Meteen werd ik voorgesteld aan de drie dokters waar ik de komende dagen bij zou staan en kreeg een boek toegestopt (in het Engels, hoera!), hierin werd de basis van TCM uitgelegd. Zo maakte ik kennis met de yin-yangtheorie en een heleboel andere concepten. Kort samengevat: bij een gezond persoon zijn yin en yang in een perfect evenwicht, bij een ziek persoon is dit evenwicht verstoord door een teveel of een tekort aan yin of yang. Door middel van traditionele Chinese geneeskunde moet dit evenwicht dan hersteld worden, om zo genezing te bekomen.

Na deze korte introductie volgde ik enkele consultaties mee op TCM. Deze verlopen een beetje anders dan in België: de dokter luistert heel kort naar de klachten van de patiënt en gaat vervolgens over naar de belangrijkste diagnostische middelen in TCM: de inspectie van de tong en het voelen van de pols. Daarmee kan vastgesteld worden welke aandoening de patiënt heeft en aan welk orgaan er iets mankeert. Een rode tong betekent bijvoorbeeld dat er teveel warmte in je lichaam zit, een tong met bleek beslag wijst dan weer op een miltprobleem en een rode tip is een teken dat je hart overuren aan het draaien is. Zo is de tong geconnecteerd met alle organen van het lichaam. De pols vertelt ook veel en die leerden we op een professionele manier te voelen: met drie vingers, eerst zacht voelen, dan wat harder en doorduwen voor het einde.

Over naar de behandeling dan: afhankelijk van je klachten - en eigenlijk vooral van waar je binnenstapt - word je geholpen met Chinese kruiden, acupunctuur, cupping (warme glazen bokalen die vacuum trekken op je rug) of moxibustion (hierbij wordt een kruid verbrand en in een houten bakje op je buik of rug gezet). We hebben onze ogen toch wel uitgekeken: hoe al die Chinezen die met het volste vertrouwen en gemak op tafel gaan liggen en zich laten volsteken met naalden of vol laten plaatsen met glazen bollen.. het is eens wat anders dan een pilletje voorschrijven.

Een korte beschrijving van de aanpak van frequente problemen:

- Droge ogen - om een of andere reden blijkbaar een zeer vaak voorkomend fenomeen -  kunnen behandeld worden met Chinese kruiden (meer bepaald een aftreksel van gojibessen en chrysanten). Acupunctuur of stomen in het oog met weer een ander kruid, dat helaas een beetje een piskleur heeft, schijnt ook te werken.

- Hoge bloeddruk en inwendige warmte worden verholpen door met een klein naaldje te prikken in de bovenkant van het oor en wat bloed af te laten – hierdoor kan de warmte naar buiten.

- Constipatie wordt opgelost door tien centimeter lange naalden (echt waar!) in de buik te steken. (Hierop werd Katrien een beetje ongemakkelijk, gelukkig zagen we geen darmvocht naar buiten komen)

- Een te lang uitblijvende menstruatie kan gemakkelijk weer op gang geholpen worden door stukjes chirurgische draad te injecteren in de buik.

- Acne wordt behandeld door middel van blood cupping – met een klein naaldje wordt verschillende keren in de rug geprikt waarna er opgewarmde glazen bollen worden over geplaatst en het bloeden wordt gestimuleerd.

- Hartproblemen (zoals pijn op de borst) worden verholpen door Chinese kruiden, meer bepaald een mengsel van salvia en ginseng – dit is hier zeer populair en verbetert volgens de TCM-leer de hartcirculatie – zelfs bij een echt hartinfarct bestaat er een verwante behandeling met kruiden. 

- Hooikoorts wordt aangepakt door een tien centimeter lange naald op een bepaalde plaats in de kaak te steken. Hierbij zoekt de dokter een specifieke zenuwknoop in de diepte. Dit vergt zeer veel ervaring, de patiënten komen dan ook van heinde en verre om deze speciale behandeling te krijgen.

We hadden toch wel wat vragen bij de effectiviteit en vooral de veiligheid van sommige praktijken – niet alleen voor de patiënten maar ook voor de dokters: er wordt hier nogal losjes omgesprongen met acupunctuurnaalden en steriliteit kennen ze ook niet echt. Ook intrigeert het ons dat TCM en westerse geneeskunde hier in hetzelfde ziekenhuis worden beoefend, want voor ons zijn de twee theorieën echt niet te rijmen met elkaar. Of er veel wordt samengewerkt is ons nog niet echt duidelijk: als we navraag doen blijkt dat de meeste patiënten op TCM terechtkomen nadat ze westerse geneeskunde hebben geprobeerd – volgens hen zonder resultaat. Op onze voorlaatste dag kwam er een klas Chinese geneeskundestudenten op kijkstage en zij moesten in ieder geval nogal lachen toen we hen vroegen of ze TCM later zouden gebruiken in hun praktijk of er zelfs maar naar verwijzen. We zullen op onze komende stages zeker vragen hoe ze daar de samenwerking zien.

Kortom: een kennismaking met een totaal andere visie op geneeskunde dan bij ons –interessant maar vooral confronterend. Goed om eens te zien maar niet meteen om te gebruiken in onze latere loopbaan!