Een dag in Beijing

Opstaan.
Door de ruit kijken en zien dat de smog op één dag van hoogste piek ooit tot bijna nul is gezakt.
Besluiten dat het een ideale dag is om omhoog te klimmen en uitzichten te bewonderen.
Nog snel van schoenen wisselen voor dat doel.
Ietsje vroeger stoppen met stage.
Je met de metro en fiets naar het park haasten.
Voor tweemaal twee yuan (een scheet in een fles) een ticketje kopen.
De zon al laag aan de hemel zien staan.
Langs de tempels naar boven lopen.
Omver geblazen worden op de top, letterlijk en figuurlijk.
Met de selfiestick pogingen doen om foto's te nemen van het prachtige uitzicht en jezelf.
Zwaar falen.
Geen acht meer nemen op de Chinezen die naar je staan te staren.
Nog wat pogingen ondernemen.
Opmerken dat er een Chinese niet alleen staart maar ook fotografeert.
Zien dat de lens van de camera minstens een halve meter lang is.
De Chinees aanspreken.
Nu bijna echt omver vallen van de prachtige spontane foto's die ze heeft gemaakt.
Heel hard vloeken dat de Chinese geen Engels kan.
Nog meer dat je zelf geen Chinees kan.
Die foto's willen!!!!!
Op een geniaal plan komen.
De WeChat knop op je gsm tonen.
De Chinese toevoegen!
Niet beseffen dat ze plots verdwenen is.
Gelukzalig de berg afdalen.
Wachten op een bericht.
Met de metro naar huis gaan.
Wachten op een bericht
Al je vingernagels afbijten.
Wachten op een bericht.
Bijna opgeven.
Een gat in de lucht springen als je gsm trilt.

Just another day in Beijing