Oost, West, thuis best?

Er gebeuren hier alle dagen zo ontzettend veel dingen dat het onmogelijk is om jullie overal van op de hoogte te houden. Maar graag schrijf ik over twee activiteiten die we dit weekend deden, omdat ze toch zo tekenend zijn voor China, voor Beijing.

Vrijdag moesten we niet in het ziekenhuis zijn, dus was er op donderdagavond tijd om eens uit te gaan. Op de televisieschermen in de bus hadden we reclame gezien over de "Beijing Strasbourg Christmas market". De website beloofde authentieke stalletjes met enkel Europese producten. Dat klonk veelbelovend, want na drie weken Chinees eten kon zo een lekker pannekoekske, jeneverke of glühweintje er wel in dachten we. Toen we aankwamen werden we meteen overvallen door een zee aan flashy lichttapijten in wit en roze, alsook bomen gemaakt van gelijkaardige LED-lichtjes. Het jaarlijkse lichtfestival bleek hier ook door te gaan tussen de kerstmarkt. Maar het was toch niet echt te vergelijken met dat uit onze stad.
De typische stalletjes kwamen in zicht en we bleven hoopvol. Het eerste was echter gevuld met de Chinese specialiteiten die we hier overal op straat vinden: zoete worstjes, gefrituurde inktvis en geglazuurde dadels op een stokje. Alsook het tweede, derde, vierde en vijfde. We begonnen de moed te verliezen, maar om de hoek wachtte iets fenomenaals. Drie Chinezen op een 'Europese' kerstmarkt in hun hutje, verkleed als Mexicaan. Inclusief sombrero, die ze duidelijk ergens gratis op de kop hadden getikt, want de reclame van Grand Marnier hadden ze er niet afgehaald. We moesten eerst een minuutje bekomen van het beeld, maar daarna bestelden we toch een taco, en dat het smaakte met zo van die verse avocado. Verder nog veel Chinees eten, een Canadees die maple syrup verkocht en een Nieuw-Zeelander kampeermateriaal. Oh ja, ook nog 'Churros' of een voorgebakken stukje deeg dat nog eens verwarmd werd in het frietvet zonder! chocoladesaus. Iets gelukkiger werd ik van het bordje 'gluhwein' dat verderop stond, ook al verstond de Chinees mij in de verste verte niet als ik met mijn mooiste Duitse accent de bestelling plaatste. Ik probeerde dan maar met wijzen, maar daar kreeg ik ook weer spijt van want het ding smaakte naar, godja, waar smaakte het naar, alleszins niet naar glühwein. Verder nog veel Chinese beeldjes, juwelen, mutsen, handtassen en thee. En een stalletje uit Frankrijk. Met van die pannekoeken gebakken op een grote ronde schijf en wafels in een echt wafelijzer, met Nutella! Dit kon niet misgaan. Echter. We hadden al gemerkt dat er overal een bordje stond met een QR code om te betalen via WeChat (voor de iets oudere lezer, dat is een app op uwe smartphone, die gsm met zijn groot scherm). Aangezien ik geen bankkaart heb gekoppeld aan mijn WeChat account redelijk onmogelijk. Maar aan de andere stalletjes hadden ze meestal wel ergens wat wisselgeld zitten en deden ze niet te moeilijk toen we onze briefjes bovenhaalden. Maar deze pannekoekendame weigerde ons te helpen. En nee is nee voor een Chinees dus stonden we wat beteuterd te kijken naar het lekkers, onze portefeuille hoe dik of hoe dun ook, niks waard. Gelukkig is de gemiddelde Chinees net iets behulpzamer en na even zoeken vonden we een Engelssprekend exemplaar die zelfs ons briefjes niet wou aanvaarden nadat hij voor ons had betaald. Zouden ze hier echt geen cash geld meer op zak houden? Maakte ons niet zoveel meer uit, we hadden onze wafel en dat hij goed was!

Op zaterdag gingen we eindelijk de stad eens uit. Gedaan met megabuildings, files en smog. De Muur stond hoog op onze verlanglijst en in plaats van het toeristische Badaling met volledig gerestaureerde muur, kabellift en toeristische stalletjes gingen we voor the real thing. Een tour georganiseerd door een kleine half-belgische organisatie die ons naar een afgelegen stuk bracht. We vertrokken met drie andere toeristen en twee Chinese gidsen voor een rit van twee uur in onze minibus. John (het is hier de gewoonte om een Engelse naam te kiezen als je originele niet verstaanbaar is voor de ander. Ik koos Kate, het bleek nog te moeilijk want soms ben ik 'Cake') weidde ons vol vuur in in de geschiedenis van de muur en was overduidelijk trots op zijn streek. "You must not go to Shanghai, there is nothing, only the sea and it is not nice. In Beijing you can just reach the mountains with one hour drive, that's so wonderful." Na de lunch bij de lokale boer trokken we de vallei in. Al snel kwamen we aan bij de muur. Of wat er van overblijft. Sinds de muur niet meer gebruikt wordt hebben de boeren er gebruik van gemaakt om er hun huizen mee te bouwen. Het stelde dus niet veel meer voor dan een hoop stenen die we moesten beklimmen. En steil! De muur is namelijk gebouwd van top naar top, niet kronkelend en geleidelijk stijgend zoals je anders een bergpad bewandelt. Bovendien was de sneeuw van drie weken geleden blijven liggen en op sommige plaatsen ijs geworden, het was dus lekker uitdagend, maar des te meer genoten we van de uitzichten eenmaal een wachttoren bereikt was. De afdalingen waren bij momenten nog steiler dan de beklimmingen waardoor er soms niks anders op zat dan naar beneden te glijden. Het tweede stuk was wel gerestaureerd, dus konden we er iets meer genieten van de uitzichten. We kregen echter weinig tijd om te rusten. Ik denk dat dat iets typisch Chinees is zo altijd maar doordoen, maar dat was best want bij zonsondergang gingen we van de muur en moesten we nog een uurtje doorstappen tot aan de bus. Het was dus al erg donker toen we terug naar huis reden, maar we waren intens gelukkig want dit was toch wel een van de topervaringen tot nu toe.

Waarom heb ik deze twee verhalen gekozen om te beschrijven denk je misschien, of ook niet? Wel, ze zijn het perfecte voorbeeld van de tweestrijd hier tussen Oost en West. Van hoe ze terecht trots (zouden moeten) zijn op hun rijke tradities en cultuur. En hoe ze tegelijk zo hard hunkeren naar het Westen en die cultuur overnemen, soms klakkeloos, maar veel vaker door er een gekke Chinese draai aan te geven die voor ons heel vreemd overkomt of net onmogelijk hilarisch is. Nog enkele voorbeeldjes.

Zo hebben ze hier hun eigen prachtig nieuwjaarsfeest maar hangen alle shopping malls vol met super kitsch kerstversiering en zijn we de jingle bells kotsbeu.

Zo hebben ze zelf lekkere gevulde pannekoeken maar maken ze pizza met Chinese kruiden en zoete worstjes.

Zo spuwen ze duchtig op de grond overal op straat, maar draagt iedereen in een restaurant een mondmasker om het eten niet te besmetten.

Zo is de Peking eend hier heerlijk maar zijn er overal KFC's die kippennuggets verkopen met een vadsig Chinees sausje.

Zo hebben ze hier typische, net iets minder lekkere Chinese koekjes, maar is er op elke hoek van de straat een bakkerij die geglazuurde taarten maakt die zo vol kleurstoffen zitten dat ze er voor ons helemaal niet meer smakelijk uit zien.

En zo hebben ze prachtige zijden kleren, maar koopt iedereen Zara of Only of H&M, in onze ogen zwaar overprijsd.

Tot zo ver voor vandaag. Vrijdag vertrekken we op reis. Met de trein naar Datong, Pingyao en Xi'an. We zien nog wel of we er tijd vinden voor een blogje. Reistips mogen altijd opgestuurd worden. Alvast een vrolijk kerstfeest iedereen!